Historia Królowej Jadwigi Andegaweńskiej, prawnuczki Władysława Łokietka i córki Ludwika Węgierskiego, rozpoczyna się, gdy w wieku 10 lat obejmuje tron Polski. Zmarła mając 25 lat podczas połogu, a jej ciało spoczęło na Wawelu. Jej mąż, Władysław Jagiełło, zachował pierścień ślubny na palcu do końca życia.
Po śmierci Jadwigi, opowiada się o jej świętości, wynikającej z oddania życia służbie Chrystusowi i ludziom. Wzrastał kult Królowej Polski, chociaż procesy jej beatyfikacji nie przynosiły rezultatów aż do momentu, gdy papież Jan Paweł II kanonizował ją w 1997 roku.
Jadwiga, znana z głębokiej pobożności, często spędzała godziny na modlitwie przed Czarnym Krucyfiksem, prosząc Jezusa o radę i wsparcie. Wyjawiała przed nim swoje rozterki i tęsknotę za Wilhelmem Habsburgiem, z którym była zaręczona w wieku 4 lat.
Ich związek miał być odnowiony po osiągnięciu odpowiedniego wieku, ale plany krakowskich panów były inne. Chcąc zjednoczyć Polskę z Litwą, ofiarowali koronę Władysławowi Jagielle w zamian za jego chrzest i chrzest jego kraju.
Jan Długosz opisuje, jak zrozpaczona Jadwiga próbowała uciec z Wilhelmem, wyrąbując toporem bramę Wawelu. Jednak dla miłości do Chrystusa, zrezygnowała z miłości życia, po tym jak Chrystus przemówił do niej z krzyża, nakłaniając do poślubienia Jagiełły.
Dzięki temu posłuszeństwu Jadwigi, Litwa stała się państwem katolickim, a ona sama – ukochaną Królową Polaków.
Czarny Krucyfiks, przed którym modliła się Jadwiga, można zobaczyć w Katedrze na Wawelu, w miejscu o silnym punkcie energetycznym. Energia pozytywna z wnętrza Ziemi, mierzona w jednostkach Bovisa, sprzyja modlitwie i skupieniu wiernych w tym miejscu mocy.